[ Pobierz całość w formacie PDF ]
rodziły się wątpliwości, czy to się szczęściem będzie mogło nazywać, choć dla
drugich może na nie wyglądać.
Roman, nie mając już nic do powiedzenia, zabierał się do kapelusza a dla
przeciągnięcia pobytu mozolnie nakładał z wolna za ciasne rękawiczki z całą
sztuką, jaką tylko posiadają ci, którzy do tej sznurówki nawykli.
Chociaż pobyt tego jegomości odezwał się z uśmieszkiem zapewne się
nie przedłuży, przyznam się, że wcale pani tego towarzystwa nie zazdroszczę.
U nas w Galicji nawet między młodzieżą klasy średniej coś tak surowego i
prostaczego znalezć trudno.
Wiesz, hrabio odparła Lola nie powiem, ażeby mnie ten człowiek, pro-
sty, prawda, ale szczery, otwarty, żywy, albo raził, lub nudził.
Pani jesteś dobrocią samą dodał hrabia.
A! nie! sameś się pan mógł przekonać, że samowolna bywam i uparta,
ale ten Nieczujski jest, mimo pozoru nieco dzikiego, bardzo wykształcony.
Pardon!140 przerwał Roman jest to ten rodzaj parafiańskiego wy-
kształcenia właściwy Niemcom, co wszystko umieją oprócz znalezienia się w
salonie, ja wolę Francuzów.
Milsi są, ale przyznaj, hrabio, ci są plus serieux141...
Roman już był jedną rękawiczkę nałożył.
Nieskończenie mnie dziwi, że pani może choć chwilowe znajdować
upodobanie w takim towarzystwie. Takich hommes serieux142, specjalistów,
my zwykle najmujemy za pieniądze, żeby za nas coś robili, ale żyć z nimi!
Lola nie znalazła już właściwym dłużej się spierać.
Wystaw sobie! wbiegając zawołała Herma pełna pustego śmiechu Nie-
czujski z ciocią poszli na folwark gospodarstwo oglądać.
Il y sera dans son element przecedził przez zęby hrabia dans la boue
jusqu'aux chevilles143.
Dowcip ten nie rozśmieszył Loli, popatrzała na strojącego się pretendenta i
nic nie odpowiedziała. Herma tylko przyklasnęła.
139
a m o r o s o (wł.) - czule
140
p a r d o n! (fr.) - przepraszam!
141
p l u s s e r i e u x (fr.) - poważniejsi
142
h o m m e s s e r i e u x (fr.) - poważnych ludzi
143
i l y s e r a d a n s s o n e l e m e n t, d a n s... (fr.) - Będzie tam
w swoim żywiole, w błocie aż po kostki
67
Roman, w końcu zapiąwszy drugą rękawiczkę na oba guziczki, gdyż nie
nosił innych nad zapinane podwójnie, ceremonialnie rozpoczął pożegnanie i
odjechał.
Widząc powóz odchodzący sprzed ganku, Lola, jakby wielki ciężar spadł jej
z ramion, padła na kanapkę i odetchnęła.
Wierz mi! wierz mi! szepnęła przyjaciółka to najlepszy z mężów... bę-
dzie głuchy, będzie ślepy i zrobisz, co zechcesz, byłeś umiała konwenanse
zachować. O serce się ciebie nie spyta... chyba o suknię, jaką chcesz włożyć!
Il est parfait!144
Powróciwszy do Pruhowa, hrabia Roman z wielkim podziwieniem swym
zastał stryja siedzącego w krześle. Był blady, wycieńczony, osłabły, ale chwi-
lowo puchlina odeszła, trochę nadziei wstąpiło i jako człowiek czynny, który z
każdej chwili czasu korzystać umiał, zajmował się już trochę zaniedbanym
gospodarstwem i interesami. Nie łudził się on zbytnio, ale mając wiele do
rozporządzenia, chciał Romanowi pozostawić wszystko w porządku jak zegar
nakręcony, bo wiedział, że choć utrzymać potrafi ład zaprowadzony, stworzyć
go nie będzie zdolnym.
Piękny jeszcze dzień jesienny i trochę słońca wpadającego przez okno do
sypialni wprawiły chorego w dobry humor, który u niego był rzadkim. Przy-
witał Romana pytaniami, na które szybko odpowiedzieć było potrzeba i kate-
gorycznie.
Cóżeś robił?
Postąpiłem podług rozkazu.
Jakiż termin?
Baronówna na naznaczony się zgadza.
Doskonale! jak to, bezwarunkowo?
To jest z prośbą tylko, aby, jeśli to być może, niezbyt się spieszyć, gdyż
wiele rzeczy niezbędnych jeszcze nie dokończonych.
Ale najniezbędniejsze to wesele, póki ja żyję, bo potem za nic nie ręczę.
Znam dobrze Lolę dodał stary wychowywała się pod moim okiem, będzie
umiała zastosować się do konieczności, do położenia, to pewna, jest dobra,
ma wielkie przymioty, lecz boję się fantazyjek w jej głowie.
Roman uśmiechnął się.
Czego się ty śmiejesz? spytał stryj.
Bo stryj jak zawsze ma słuszność. Zdaje mi się, że byłem już świadkiem
jednej fantazyjki.
A? cóż takiego? co to takiego? podchwycił ciekawie stary mów mi, a
jasno!
Właśnie w czasie mojego tam pobytu przyjechał jakiś synowiec pani Nie-
czujskiej.
Gdzie? skąd? co za jeden? nigdy o nim nie słyszałem.
A bo i ona go nie znała i nie wiedziała o nim, śmieszny młody człowiek,
rodzaj demagoga, podobno właściciel garbarni w Poznańskiem. Prosty czło-
wiek, dziwnie prosty. Proszę kochanego stryja, zaproszono go do salonu, po-
144
i l e s t p a r f a i t ! (fr.) - Jest wspaniały!
68
dała mu rękę do stołu i słowo daję, tak była dla niego, jakby dla człowieka
naszego świata. Dała mu pleść, co chciał... to mnie oburzyło.
Zmiłuj się, przecie krewny, to prosta grzeczność, nie bądzże zawczasu
zazdrosnym odezwał się stary po cichu zazdrość jest rzeczą śmieszną,
bardzo śmieszną. Muszę cię przestrzec, nigdy ona na nic się nie przydała,
często jeszcze przeciwne wywiera skutki, a człowieka czyni pośmiewiskiem.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]